Eskiden daha güçlüydüm

Birisi yamuk yaptı mı affetmezdim . Siler atardım defterden . Yüzüne bile bakmazdım .
Hatta o kişi yaptığına pişman bile olsa affetmezdim . Aldığım karar hep en son karar olurdu .
Ya şimdi ? Kızamıyorum insanlara .
En kızılası durumlarda bile kızgınlığım bir iki saat sürüyor .
Bilmiyorum neden .
Galiba artık küskünlükler , anlamsız çekişmeler , hep kazanmak gibi gereksiz düşüncelerden çok uzaktayım .
Birisiyle sorun yaşadığım zaman en çok ben zarar görüyorum .
Bazen eskiye dönmek istediğim anlar olmuyor değil .
Geçmişte kimin ne düşündüğü umrumda değildi , o kişi kim olursa olsun .
Şimdi ise o kadar kolay değil ...
Burda kastettiğim ikili ilişkiler ya da arkadaşlar .
Yoksa sokaktaki insan yine umrumda değil .
Benimle bir şekilde diyaloğu olmayanlar da ...
Ama birşeyler paylaştıysam , ki bu ne olursa olsun , o insan yanlış yaptığında , ki bana göre yanlış tabii , sonsuz bir merhamet var içimde ...
Komik ama doğru , ben de inanamıyorum .
Doktorluk mu beni bu hale getirdi , yoksa büyüdük mü ne :)
Bilmiyorum ...