Dün Akşam

Mine’yle beraber dün akşam Çankaya’da bir eve konuk olduk . Size çok sıradan gelebilecek bu ziyaret bizim için hiç de öyle olmadı .
Kırklı yaşlarına kadar aradığı hayat arkadaşını bir türlü bulamayan bayan doktor arkadaşımızla , daha önceden bir evlilik yaşayan ve o evlilikten Down sendromlu bir çocuğu olan kariyer sahibi bir bürokratın şirin evleriydi konuk olduğumuz ev ...
Yeni evli çift , bizi kapıda karşıladığında en az bizler kadar heyecanlıydı . Elimizde meyvalı pasta ve birkaç küçük hediyeyle girdik içeriye .
Salona geçerken bize eşlik eden bir yığın eşya vardı . Bir tarafta cd’lerle dolu bir köşe ve müzik seti , diğer tarafta pencere önünde yer bulamayan ve koltukların arkasına sığınan çiçek dolu saksılar , yemek masasının yanıbaşında içkilerle dolu bir dolap , duvarı süsleyen çiniler , resimler ve düğün fotoğrafları ...
Salondaki koltuğa oturduğumda gözüme çarpan fotoğrafa uzandı ellerim . Benim de olduğum düğünden benim olmadığım bir fotoğraftı ellerimin arasındaki . Uzun uzun baktım fotoğrafa . Hiç evlenemeyecekmiş gibi düşündüğümüz gelinimize baktım . Gözlerindeki ışıltıyı kalbimde hissettim .
Mutluluğun resmi var mıdır bilmiyorum , ama mutluluğun fotoğrafını gördüm ben ... Mutlu olmanın ve hayata sarılmanın da yaşı olmadığını düşündüm .
Yemek masasında , “ Hayatım çayı verir misin ?” cümlesindeki Hayatım'a takıldım epeyce . Havadaki , kokusunu aldığım sevgi sözcükleri çayıma şeker oldu .
Kısır ve meyva salatasıyla süslü soframız ise doktorumuzun sağlıklı diyete olan düşkünlüğünü bize hatırlattı .
İlerleyen saatlerde , Fransa’da hukuk eğitimi alan damadımızla Mösyö Sarkozy’i konuştuk . AB’deki Türkiye karşıtı yaklaşımların aslında faydalı olduğuna ve bu düşüncelerin Türk toplumunda Avrupalı olma fikrinin sindirilmesine yardımcı olduğuna karar verdik . Yaklaşan seçimlerde neler olacağının tahminlerini yaptık . Gelinimize fal baktırdık ve ne hikmetse benim falda yine bol kısmet vardı tabii :)
Sofradan kalkıp gecenin serinliğine aldırmadan balkona geçtik . Mutlu bir çift olmanın sırlarını konuştuk hep beraber . Gelinimiz evlendikten sonra eşini daha iyi tanıdığını söylediğinde , damadımız da kendisini eşi sayesinde daha iyi tanıdığını ekledi . Sohbetin içinde güzel olan herşey vardı ; hoşgörü , sabır , sevecenlik , karşındakini tanıma çabası , öğrenme sürecinin sürekliliği , aileye saygı ve tabii ki sevgi ...
Kısacası dün gece evime , uzun zamandır belki de hiç olmadığım kadar mutlu döndüm ve içimdeki ikinci hayata olan inancımı tazeledim .
Dünya’daki ikinci hayat ....!